Dag 8: van de regen in de drup…

De camping was echt overvol, noodtoiletten, overvolle douches, te weinig ruimte, tenten kriskras door elkaar en op de koop toe ’s nachts een onweer. Om middernacht moest iedereen met het nodige lawaai zijn tent opspannen, de haringen vastkloppen en tegen de buren schreeuwen dat het nu wel echt hard aan het waaien was…

En of het hard waaide, maar na een week buiten leven voelden we ’s avonds al aan dat de kans op onweer groot was (dat en de buienradar ahum) waardoor wij onze tent al extra goed hadden opgezet. Eerst leek het onweer voorbij te drijven en ons alleen maar te trakteren op hevige windstoten… maar even later begon het ook stevig te regenen. Onweer twee en nog steeds een droge tent langs binnen!

De volgende ochtend wilden we zo snel mogelijk weg uit deze mensenmassa, maar dat bleek minder eenvoudig dan gedacht. Hanne bleef meer dan een half uur weg om de bestelde broodjes op te halen! Echt vlot ging het niet.

De tocht daarna verliep wel vlot en ging door het nu brede Lahndal. We hadden wind in de rug en moesten soms niet eens erg hard trappen om vlot 20km/u te halen! Onze tegenliggers hadden minder geluk en ploegden zich met al hun kracht een weg door de wind. Af en toe begon het licht te regenen en we hebben dan ook twee keer geschuild. De wind was echt gevaarlijk hard aan het waaien, Kaatje kon zich amper staande houden en op een bepaald moment was de zijwind zo erg dat hij ons bijna in de gracht deed belanden…. Maar echt regenen deed het nog niet.

In de verte zagen we wel steeds het slechte weer, de regen dichterbij komen. Rond de middag heeft het slechte weer ons dan ook ingehaald. Gelukkig vlakbij Marburg waar we de trein naar Kassel zouden nemen (we weten nu hoe eenvoudig en fietsvriendelijk de Deutsche Bahn werkt!)

Aangekomen in het station, fietsen op slot en op verkenning gegaan… Dan sloeg het noodlot (weeral) toe, Hanne haar geld gestolen! Maar wat veel erger was, ook haar fietssleutel! (Geld blijkt immers steeds voorradig uit kastjes  aan de muur)

Fiets op slot, geen sleutel… We zaten vast in Marburg. Onze trein moesten we laten vertrekken… We werden er echt moedeloos van…. Gelukkig bestaat er zoiets als “de hulplijn”, we hebben er een aantal waar we kunnen op terugvallen. Even bellen en een paar uur later stonden Peter en Greet voor ons hotel met de reserve sleutel!!!

Wat een dagje vol miserie was eindigde gezellig en in goed gezelschap met een goede fles (euh flessen) wijn en lekker eten. Kindjes die supertevreden waren omdat zo Oma en Opa terug zagen, Bram en Hanne blij omdat ze verder kunnen fietsen… Hoe emoties en gevoelens op een paar uur tijd van het ene uiterste naar het andere kunnen overhellen.

Nu rest er ons een goede nachtrust in een leuk hotel (een echt bed, wiehoe!) en alles wat laten bezinken.

Morgen poging twee om naar Kassel te rijden 🙂