Wat was het leuk om in Beaune met Ronald and Simone een tasje thee te drinken terwijl onze kindjes samen de camping onveilig maakten. Dat maakte het vertrek deze ochtend wel wat zwaarder. Kaat en Lukas wisten dat ze Anne en Martijn zouden missen! Daarom deze leuke herinneringen…
Iets later dan gepland zijn we dan van de camping gereden. Alles ging goed…
Tijdens de eerste pauze is Kaatje haar losse tand uitgevallen!
Het was pas daarna dat de miserie begon… We hebben het al een paar keer gehad over het feit dat we ons materiaal eigenlijk te zwaar belasten. Het is niet normaal dat al het profiel van een buitenland verdwenen is na amper een weekje fietsen…
Pech kon dus niet uitblijven.
In Nuits-St-Georges hing de fiets van Lukas weer heel scheef achter de fiets van Bram. Gelukkig niets dat niet op te lossen viel.
Een paar kilometer later hield de asfalt op en maakte plaats voor een slecht baantje met gravel, stenen en putten… Een steen bleek genoeg te zijn om de binnenband van Bram zijn fiets te doen springen. Geen probleem “even snel” een nieuwe binnenband steken…. (Even snel: tassen van de fiets halen, tent van de bagagedrager halen, voortas demonteren, fiets omkeren, follow-me demonteren,…. En dan kan je pas met het demonteren van het wiel beginnen!) nieuwe binnenband steken, en in omgekeerde volgorde de fiets terug bepakken. Wat normaal in een paar minuten kan duurt nu al snel 20 minuten.
1km verder. “Papa, je band staat terug plat”
Aaaaaaargh!
Stoppen in de blakke zon, nergens schaduw.
Fietstassen afklikken, voortas afklikken, tent losmaken, fiets omdraaien, follow-me demonteren.
Wiel eruit.
Dit was onze reserveband dus… Gaatjes zoeken. Gaatjes plakken.
Binnenband terug op wiel. Wiel in fiets. Pompen….. Band blijkt nog altijd lek! Wiel er weer af, piepklein gaatje gevonden. Geplakt.
Wiel erop, follow-me monteren, fiets omkeren, tassen erop, tent erop…. Fingers crossed…
Geen lek. Maar wel beslist dat Lukas niet langer aan de follow-me mag hangen. Een jaartje eerder dan gepland zal hij dus zelf moeten fietsen! Niet dat de follow-me het niet “aankan”, maar de combinatie met de bagage is te belastend voor de fiets.
De laatste 30km heeft Lukas dus zelf gereden. Fantastisch wat dat kereltje gepresteerd heeft! Het was geen platte route!
Heel moe zijn we pas rond 18u op de (vieze) camping in Dijon aangekomen.
de twee helden van de dag
Geen zin meer om iets te koken dus werd het afhaalpizza 🙂 een lekker einde van eenvermoeiende dag. Ons gemoed werd echt wel op de proef gesteld… Bram sprak zelfs al even van terug naar de auto gaan… Je voelt je dan zo hulpeloos en afhankelijk van je fiets en wat je op dat moment bij hebt…
Maar eind goed al goed, we zijn gezond en wel in Dijon geraakt!
soms kan je bijna euforisch worden bij het zien van een verkeersbord!
Nu lukt het blijkbaar wel hier iets te posten… Daarnet lukte het niet en heb ik mijn reactie bij het bericht van gisteren gezet
xxx
Beste sportievelingen,
Wat een pech hadden jullie gisteren toch !
Maar ik heb ontzettend veel respect voor de manier waarop jullie daarmee omgaan !
Knap wat Lukas presteert !
En voor Kaatje,er komt wel gauw een nieuwe grotemensentand hoor !
Gelukkig dat zo’n heerlijke pizza het leed wat kan verlichten…
Prachtige foto’s weer !
Ik wens jullie “une bonne continuation ” zonder pech en vergezeld van een stralend zonnetje !
Vive le vélo !
Dikke zoenen
Tante Leen