Dag 36, 37: Tegengehouden door de Policia Local…

maandag 9 april. Deze ochtend aan de ontbijttafel een leuk weerzien tussen Bram en twee oud-collega’s van Sint-Ursula! Ergi en Elke begeleiden een aantal leerlingen die stage komen doen in Sevilla, hoe cool is dat? En met één van die leerlingen is Bram deze zomer nog als begeleider van Lier naar Alpe d’Huez gereden, zo leuk om Lindsy op een zo bizarre plek als Sevilla terug te zien!

We zijn naar de post geweest om Kaat haar buit na het verjaardagsshoppen en onze souvenirs (en nog wat overbodige spullen) naar huis te sturen. Opa en Oma verwacht jullie maar aan een pakketje 🙂

De rest van de dag zijn we “thuis” gebleven. Nog eens Catan gespeeld, gelezen, ingepakt, de route voor morgen bekeken.

dinsdag 10 april. Grijs wolkendek maar droog. Kaat had wat keelpijn. Toch redelijk snel ingepakt en door Ergi en Elke uitgewuifd!
In plaats van de route van ons boekje te volgen had Bram een alternatief dwars door Sevilla gepland. Kilometers fietspaden, langs het water, het Alcazar, door niet-toeristisch Sevilla tot aan de ringweg. Daar begon een nieuw lang fietspad langs de autovia en ook de regen.

De regen werd erger.

De wind stak op, gelukkig duwde die ons in de rug. Het was koud, nat en er was veel wind. Misschien wel de meest onaangename fietsdag tot hiertoe. We bleven moedig doorfietsen tot Bram even stilhield om de weg na te kijken en de politie langszij kwam gereden en het raampje omlaag ging….

“Ola”… gevolgd door wat Spaans gebrabbel (Bram zijn talenknobbel is ongeveer even groot als zijn kleine teen). Bram keek waarschijnlijk nogal raar en zei “No hablo Español”. (Dat is gelogen, hij spreekt vloeiend Spaans als het aankomt op eten en drinken bestellen) De agent deed een nieuwe poging en deze keer verstond hij “Niños, frio, tiempo”. Enfin de agent wilde zeggen dat het niet kon om met door dit weer met kinderen te rijden! De andere agent deed zelfs een poging om me dat in het Engels te zeggen. Best op een vriendelijke manier. In zijn beste Spaans antwoorde Bram dan “Aaah todos tiempo come (wijzend naar de regen) in Belgica! No es problemo por niños.” En dat bleek voor de agenten voldoende, de ene zei nog iets over regen en België en dan zeiden ze dat we toch best een fluohesje moesten dragen en reden vol medelijden met ons verder, maar hey, wij komen uit België daar is het altijd zo een slecht weer 🙂

Toch fluo bovengehaald en toen we de agenten even later aan de overkant aan de bushalte zagen staan waaiden we naar hen terwijl we ze onze fluo toonden. Ze waaiden vriendelijk terug!

De rest van de weg bleef het regenen, gieten, waaien. Na 40 km zonder rusten kwamen we aan bij ons hostal Hermanos Moyano. Doorweekt, verkleumd.

Fietsen mochten binnen staan. Kaat en Lukas aten op de kamer en keken een filmpje op bed terwijl Hanne en Bram beneden de Menu del Dia uitprobeerden. Voorgerecht, hoofdgerecht, koffie of dessert voor 10 euro per persoon. En nog lekker ook!

Na een siësta op de kamer (zeg nu nog dat we niet proberen te integreren) zetten we ons tussen de Spanjaarden beneden in de bar. Ieder met zijn eigen bezigheden, Lukas en zijn Lego, Hanne en haar boek, Kaat met haar schrift om te schrijven en te tekenen en Bram met de blog en de route van morgen.

Rustdag: Lego!

Rustdag: rusten

Rustdag: Sokken drogen op de ladder van het stapelbed

Rustdag: banaan eten en film kijken

Rustdag: Koffie zetten op de kamer want die van de automaat is niet te drinken!

Onze groene weg uit Sevilla!

Even halt houden voor een snoepje

Onderweg in de beginnende regen…

Kleren drogen op de kamer