Dag 133,134: Over paarden en lange mannen

Zondag 15 juli: Vandaag verlieten we onze rustige bosrijke camping. We reden via leuke dorpen en stadjes zoals Midhurst naar Brighton. Wow, wat een verschil ’the peacefull and quiet countryside’! Zondag en zon, vermoedelijk trekken dan alle Engelsen naar Brighton. Vechten voor een stukje kiezelstrand, dijk vol mensen… Een heel aparte sfeer.

Gelukkig ligt onze slaapplaats wat meer in de binnenstad en zien we dat Brighton toch meer te bieden heeft. Wat gezellige straatjes en barretjes.

Maandag 16 juli. We volgen de kust verder. Het is serieus stijgen en dalen. Van zeeniveau tot boven op krijtrotsen (indrukwekkend!!) en terug naar beneden.

We rijden door een lange straat, door ons uitgeroepen tot minst gezellige woonwijk van Engeland…

De natuur is prachtig. Het weer ook. Maar ook niet normaal. Gelukkig deze keer in ons voordeel. De zon schijnt hier al weken zonder een drupje regen. Gras ziet hier niet langer groen maar geel en dor.

Dan komen we aan de Cuckmore Inn. Tijd om even met z’n allen aan tafel te gaan zitten met de nodige verfrissingen. Tijd om een nieuwe beslissing te nemen. Hier hebben we de keuze, of de kust verder volgen naar Dover, of afbuigen naar het Noorden richting Harwich.

We zetten alles even op een rijtje en beslissen om langer in Engeland te blijven en naar Harwich te rijden.

Het deed ook wat vreemd om de kilometers tot Wommelgem uit te rekenen… We zijn ‘bijna’ thuis! We genieten nog volop van het fietsen maar we merken wel dat we ‘onze stal beginnen te rieken’… Dat we stilaan beginnen aftellen. We beseffen dat er stilaan een einde komt aan dit grote avontuur. Dat besef doet ons ook bewuster genieten.