Dag 15-16: Naar het einde van de wereld…of toch bijna

Maandag 19 maart: kort samengevat? Regen. Gietende regen!

We zijn droog vertrokken in Odeceixa maar na een lekker broodje met gebak van zoete aardappel begon het pijpenstelen te regenen. Na 20km zijn we gestopt met rijden door gietende regen en wind. Op de camping vlakbij Aljezur hebben we een onszelf een bungalow cadeau gedaan. Het werd nog een race tegen de tijd om alles tegen de volgende dag droog te krijgen.

Dinsdag 20 maart: er piepte deze ochtend een zonnetje door de ramen van de bungalow! Vandaag stond er een lange rit naar Cabo de Saõ Vicente op het programma. Het meest zuidwestelijke deel van het Europese vasteland.

We hebben besloten om de modderwegen en paden deze keer niet te nemen en de eurovelo dus links te laten liggen. Even verkeerd gereden waarbij we bij een uitkijktoren kwamen van waarop we heel de omgeving goed konden zien.

Daarna ging het fietsen ongelofelijk goed. We zaten allemaal in een goed fietsritme. Kilometers asfalt vlogen onder ons door.

Een afdaling van een paar kilometer met mooie bochten en natuur waarbij Lukas opmerkte dat papa hier wel graag met de motor zou rondrijden… en hij heeft gelijk.

Terwijl we langzaam aan het stijgen waren hoorden we en ziekenwagen van achter ons komen. Even later kwam een auto ons tegemoet gereden die stopte en teken deed dat we moesten omkeren… “Groot ongeluk, veel bloed, geen zicht voor de kinderen…”. Terugkeren is geen optie… We fietsten even door de helling op. We zouden we zien wat er ons te wachten stond. Een tweede auto stopte ook om hetzelfde te zeggen. We hebben ons dan aan de kant gezet om te picknicken. Toen kwam ook de brandweer en even later de politie voorbij. Heel serieus dus. Ook de auto’s die ons voorbij reden keerden terug.

Tijdens het eten begon Bram op de gps naar alternatieven te zoeken. Maar dit was de enige asfaltweg. Na even zoeken bleek dat we via een bosweg wel een stuk parallel aan de hoofdbaan konden rijden. Dat stukje bosweg dat we te voet hebben gedaan bracht ons tot voorbij het ongeluk. Door de bomen zagen we twee auto’s die frontaal tegen elkaar gereden waren… Van hun snoet bleef niet veel meer over.

Zo konden we toch verder. Tijdens een koffie op een zonnig maar winderig terras werden we aangesproken door Belgen! Duidelijk met een Antwerps accent 🙂

Verder via klein wegen en weer veel te veel kwaad blaffende honden blaasde de wind ons tot Cabo de Saõ Vicente. Er was zoveel wind dat je bijna niet kon blijven staan. Kaatjes helm werd praktisch van haar hoofd geblazen! Maar wat een uitzicht! Hier konden we echt even uitwaaien! Van de kaap naar Sagres konden we zelf niet fietsen, de wind duwde ons opzij. Lukas en Kaat werden van de baan geblazen! Na een kilometer had de wind minder vat op ons en konden we ons de laatste kilometers naar de camping laten bollen.

Een nieuw afstandsrecord vandaag!

(Foto’s volgen)